--Rp Sınıfı--

Öhöm...Öncelikle Merhaba xD Ben Rp yapmaya başlayalı şurda 1 kaç hafta oldu. Bi rp yaptım bakmanızı rica edicem xD

Koşuyordu...Ondan uzaklaşmak için koşuyordu. Onun Thalia’yı bulmaması için her ne kadar deliğe girecekse de girecekti. Tüm bunları göze alarak koşuyordu...

Kimseyle karşılaşmaması gerekiyordu. Cris pes etmezdi, bunu farkındaydı. Ama ettirmeliydim..! Diye düşündü. Belki de onu bulmasını istemiyordu. Ama bu imkansızdı, çünkü atamayan kalbimin her parçası şimdiden onun özlemiyle kıvranıyordu.. Ne yapmıştım ben..! Neden öyle yapmıştım ?! İşte tekrar Şımarık Thalia’yı geri getirmiştim, ama şimdi getirdiğim gibi aynen defedebilmem gerekiyordu… Tanrım, ne yapacaktım ?...

Ama hayır, pişman değildim, kesinlikle değildim. Ne yapacaklarımdan pişmandım, ne de yapacaklarımdan olacaktım. Ben Thalia Hoffman’dım ve asla pişman olmazdım..! O görecekti bensiz yapamayacağını. Yaptıklarından pişman olan ben değil, O olacaktı. Diye düşündü. Onun acı çekmesini, her hücresinin tek tek aşk ağrısını çekmesini istiyordu. Sonra bir an ‘Çok zalimce değil mi?’ diye düşündü.

Biraz zalimce olabilirdi. Ama onun yaptığı neydi? Bi vampiri yakaladıktan sonra onun kafasını karıştırmak için öpüşmekte neydi! Bir yandan homurdanıyor diğer yandan da onun özlemi içinde yanıp tutuşuyordu. Vampir olmasa şimdiden hıçkırıklara boğulmuştu bile.

“Bana bunu nasıl yaparsın?” “Bana bunu nasıl yaparsın?” diye sürekli söylenip durdu. Sonra canı sıkılıp bir ağaca tırmandı. Tırmanması sadece 2 saniye bile sürmedi. Sonra bir dala oturdu. Üstünün kirlenmemesi umrunda bile değildi. Çünkü o hayatındaki en önemli şeyini kaybetmişti. Kocasını...

Ağaca yaslanmış onun gülüşünü, gülerken oluşan gamzesini düşündü. Sonra birden silkelenip onu kafasından atmaya çalıştı.

Sonra elindeki parlayan şeye baktı. Yüzüğüne... Atmalı mıydı? Yoksa atmamalı mıydı? Karar vermişti. O’nun olan bir şey asla Thalia’nın olamazdı. Bir hışımla parmağındaki yüzüğü çıkardı ve ormanın içine fırlattı. 3 dakika sonra bir “Ahhhh!!” sesi yükseldi. ‘Acaba birine mi geldi’ diye düşündü. ‘Kime geldiyse geldi!’ diye düşüncelerine devam etti.

Güneş yavaş yavaş ağaçların üstünde yükseliyordu...Thalia’ya ışığın gelmesi an meselesiydi. Işıktan korkmuyordu. Ama o karanlıkta olmak istiyordu.

Güneş ışığı ilk önce kollarından başlamak üzere vakit geçtikçe bütün vücudunu sardı. Bütün vücudu pırlanta gibi parlıyordu. Bir yandan da kocasını düşünüyordu. Ona giderken ne demişti. “Bu beni son görüşün olacak...” Onun kafasını karıştırmış olacaktı bu son söz. Ama Cris vazgeçmeyecekti. Onu arayıp bulacaktı. Peki Thalia onu tekrar görmeye ve barışmaya razı mıydı? İki cevabın arasında kalmıştı. Evet mi hayır mı? Evet’e yaklaşsa Hayır mantıklı geliyor, Hayır’a yaklaşsa Evet mantıklı geliyordu.

Bunları düşünürken burnuna çok kötü bir koku geldi.

“Ah! Hayır! Kurtadamlar!”

“Ne be! Bu arada Kurtadamlar değil. Kurtadam. Görmüyor musun bir taneyim.”

“Jacop!! Senin ne işin var burada! Seni moron köpek!!”

“Biraz sakin olmalısın Thalia. Bu arada sana bir şey diyeyim. Bir sarışının ölmesi için denizin dibime ayna koyması yeterliymiş. Bilim adamları tarafından da onaylanmış. Ama tüh, sen vampir olduğun için ölemezsin ya. Neyse, sizinkiler seni arıyor.”

“Ha Ha Ha! Çok komik Jacop Black! Vampirliğimi seviyorum. Kahretsin işte! Ha bu arada, beni neden arıyorlarmış ki?”

Thalia salağa yatmalıydı ki Jacop’un, onun Haffman ailesinden kaçtığını öğrenmemeliydi.

“Ne bileyim ben! Hem senin bizim bölgemizde ne işin var?!”

“Upppst! Sizin bölgenize mi geçmişim! Pardon!”

Thalia ufak bir haraketle ağaçtan aşağıya atladı. Sonra yüzünü Jacop’a döndü.

“Bu senin galiba.” Diyerek elindeki nesneyi Thalia’ya uzattı. Thalia elindeki yüzüğü görünce bir an bayılacakmış gibi oldu.

“Böyle şeyleri ormana fırlatmamalısın Thalia. Az kalsın kafamı yarıyordun. Bu arada Cris seni bütün orman boyunca aradı. Hatta bizim buraya bile geçecekti.”

Thalia’nın nutku tutulmuş gibiydi. Onun adını duyunca birden irkildi.

“Onun adını bir daha söyleme! Ve yüzük...İstersen onu göle at. Yada sevgiline verirsin. Benim için maddi ve mânavi bir değeri yok artık!”

“Peki o zaman. Bu arada bizim bölgemizden çıkarsan sevinirim.”

“Tamam ya! Yemedik bölgenizi!”

Sinirli adımlarla geldiği yönden geri dönmek için hızlı adımlarla yürümeye başladı. O sırada Jacop çok küçük bir fısıltıyla şunları söyledi:

“Hoşça kal...”

Thalia bunu duymazlıktan geldi. Sonra hızla koşmaya başladı. Gidecekti buradan...Neresi olursa olsun gidecekti. Onunda dudaklarından küçük birkaç şey döküldü.

“Hoşça kal sevgilim...”

Göze çarpan büyük yazım yanlışları yok. Düz ve size 11 kullanırsanız, RO daha kaliteli gözükür. Yani, bence... Anlatım hoş, ama bazı yerler sürekli tekrarlanmış. Bu da sıkıcı olmasına yol açmış, ancak her yerde değil, bazı yerlerde. Noktalama işaretlerinden sonra boşluk bırakmayı, alışkanlık hâline getirmelisiniz. " .. " kullanımını bir kenara atarsanız, her şey çok daha iyi olacak. Ben beğendim devam edin;)